A universidade de Vigo, cuxo campus principal atópase a 10km do centro urbano, propón a rehabilitación de tres construcións no centro histórico co fin de achegar a súa actividade ao resto da sociedade. Un volume de madeira apóiase nos soportais de pedra existentes. Unha caixa dentro doutra; madeira e pedra. Neste caso, a caixa de madeira é enteira de madeira; estrutura e construción incluídas. Pero con sistemas industrializados contemporáneos, que optimizan o uso do material e a súa resposta temporal. Inspirámonos na construción naval tradicional, pero incorporamos os últimos avances en i+d, como corresponde ao destino do edificio que pretendemos desenvolver. A elección do material e o seu sistema construtivo permítenos integrarnos na tradición local sen renunciar a certa dose de contemporaneidade. No alzado oeste restauramos os soportais de pedra e as partes de fachada do mesmo material que aínda se conservan. Complétase a altura permitida polo plan especial cunha celosía de piares de madeira laminada que integra estrutura, protección solar e imaxe nun só elemento, coa verticalidade suxerida pola normativa e o sinal dun edificio institucional como o que nos ocupa. A fachada este, incrustada entre as plazoletas, patios e callejuelas interiores, resólvese dunha maneira similar, algo máis alixeirada pola redución do impacto solar. Esgótase a volumetría prevista na normativa, rematando o conxunto con tres cubertas lonxitudinais a catro augas de zinc, perforadas na zona central con dúas lucernarios que asolagan de luz norte o interior. Programa funcional flexible con espazos de traballo, reunión, exposición, información ou aulas, que se distribúen nas diferentes plantas. Do antigo parcelario, cuxa pegada se conserva, o volume máis pequeno acolle os espazos servidores. O resto distribúese nos outros dous.
